Rahmetli babam, “Genç bilebilseydi.. yaşlı yapabilseydi..” der ve ağzıyla yarım sesli söylediği sözü; başını da “evet..” dercesine sallayarak onaylardı.
Bizler çocukları olarak, babamızı uzaktan seyreder, onu anlamaz,
ama ettiği sözlere gizliden gülümserdik.
Babam bu sözleri söylerken ne düşünürdü.. neye gücü yetmezdi..
neyin karşısında acizlik duygusunu hissederdi de.. kendi kendine söylenirdi..
bilinmez.
Babalarla sohbet edilemezdi ki..
Şimdilerde babamın yaşlarındayım ..
ancak bu sözleri söylemeye gerek duymadan yaşıyorum. Henüz..
Çevremde bana seksen yaşıma girmek üzere olduğumu “acı bir şekilde” anımsatan gençler de bulunmuyor.
Anımsatmayı aklından geçirenlerin de muhtemelen benzer cümleler kurabilecek kadar güçleri yok..
Şimdinin gençliği o kadar sağlıklı bir gençlik değil..
Dahası kendilerini kötü hissetmemek için yanımda fazla kalmıyorlar:
bu da beni acı gülümsetiyor.